Misschien heeft ze er wel jeugdtrauma’s van: ik was namelijk niet zo’n moeder die trots vertelde dat mijn nazaat veel sneller dan anderen liep of zindelijk was. Of dat ze al ‘papa’ zei. Nee, die van mij zei geloof ik al eerste ‘EM EM’, wijzend naar het logo van McDonalds. Ik vond dat het opscheppen niet waard. Letterlijk en figuurlijk.
Ze laveerde wel op haar vijfde met de motorboot van haar vader onder smalle bruggetjes door. Dat vond ik dan wel weer stoer. Maar ze gooide ook het dodemanskoordje overboord omdat ze daar het nut niet zo van inzag, zodat ze middenin de polder stil lagen en niet verder konden. Zonder mobiele telefoon. Met een uitzinnig boze vader. Daar ging weer een kans om op het schoolplein trots te verhalen over de prestaties van mijn bloedje…
#proudmama
Ze vond het spijbelen uit en simuleerde trauma’s naar aanleiding van verzonden branden en rampen, zodat ze tijdens ontruimingsoefeningen van school naar huis mocht. Ze stormde met roze tutu in één rechte lijn het publiek in tijdens een balletuitvoering, omdat ze niet zo goed was in subtiele rondjes dansen. En zo weet ik nog wel tientallen verhalen die de hashtag #proudmama niet haalden. Nou ja, ze zal het ook allemaal niet van een vreemde hebben.
Hoe dan ook: ik was niet zo’n opschepmoeder. Maar af en toe mag ik de schade inhalen. Dan plaats ik even een column van haar. Gewoon omdat het kan. En omdat ik geen leukere concurrentie ken.
#proudmama zal ik nooit gebruiken, omdat dat echt te jeukend is. Maar #jebentverdomdleukopgedroogd kan best. #ntb;-)
PS: het linkje van de column werkt niet meer. Dus je moet me gewoon maar op mijn woord geloven.
