Wie mij kent weet dat ik iets met jeukwoorden heb. Van die woorden die meestal ergens in de duistere krochten van het coachingscircuit bedacht zijn en die vervolgens te pas en te onpas gebruikt worden. ‘Iemand in zijn kracht zetten’ is er zo eentje. Veel tenenkrommender en tergender ken ik ze niet. Behalve de ‘Powervrouw’. Die spant de kroon.
Kruisjes en kusjes
Het etiket ‘Powervrouw’ wordt meestal geplakt op een pas gescheiden vrouw, die stoer doet. Zij zet niet op Facebook dat ze zich jankend op de bank laaft aan wijn en chocola, terwijl Robert ten Brinks gasten elkaar tranentrekkende aanzoeken doen. Nee, zij plaatst Happinez teksten op Facebook waaruit moet blijken dat het leven nog nooit zo leuk is geweest als sinds haar scheiding. Meestal met een subtiele verwijzing naar die kloterige onbetrouwbare ex. En haar likers steken dan hun duimpje op en noemen haar Powervrouw, met heel veel kruisjes en kusjes erachter. Want dat helpt.
Lekker kek
Powervrouw koopt vervolgens een kekke bril, een kekke bh met allerlei touwtjes en bandjes en kraaltjes, een te laag uitgesneden T-shirt zodat dat bandjesding goed zichtbaar is en een kek felgekleurd leren jasje. En dan gaat ze naar het Alimentatiecafé (zo heet dat hier in Enschede). Daar praat ze met lotgenoten over hun narcistische exen (alle mannelijke exen zijn narcistisch, schijnt) en na sluitingstijd compenseert ze het gebrek aan echtelijke verplichtingen met een passant wiens naam ze niet kent.
‘Werken met passie’ en andere braaktaal
Dat was de beschrijving van een privé Powervrouw. Geef toe: je kent haar en je hebt beeld. Maar er zijn ook zakelijke Powervrouwen. Die zijn goed in wat ze doen en verdienen daar voldoende geld mee. En ze werken met plezier (niet met passie, want dat is jeukwoord nummer drie). Niks bijzonders, zou je zeggen, en dat ben ik met je eens. Waarom zou je ze Powervrouwen noemen? Wat is er zo krachtig aan geld verdienen met dingen die je leuk vindt? Maar nog bijzonderder: waarom praten Powervrouwen altijd zo infantiel met elkaar? Voor de beeldvorming draaien we het even om.
Meis…
Stel, je heet Gerard en je boert lekker met je aannemersbedrijf. Je plaatst af en toe een zakelijk succesje op social media. Vervolgens reageert stukadoor Koos met: ‘Wow, Powerman! Knuffel!’. Mmm…
Een maand later heeft Gerard stront aan de knikker. Metselaar Herman schrijft empatisch: ‘Sterkte jochie (want Powervrouwen noemen elkaar dan ineens ‘meis’). Kussssss.’ Zulke types neem je toch niet serieus? Kappen dus. Als jij jezelf tenminste wél serieus neemt.
Wat dan wel?
Misschien heeft het universum wel behoefte aan wat minder Powervrouwen. Ok, laat ik voor mezelf spreken. Ik wel. Ik vind al die opgepoetste elevatorpitches van in hun kracht gezette vrouwen namelijk doodvermoeiend.
Dat je een KvK nummer hebt aangevraagd en dus (op papier) ondernemer bent: hartstikke leuk.
Dat je twintig jaar hoofdpijn had en nu wakker wordt naast een puisterig joch dat waarschijnlijk Djordy of Dyllano heet: geniet ervan.
Maar maakt dat iemand tot een sterke vrouw? Ik denk het niet. En daarom pleit ik ervoor om dit woord met ingang van 2018 te verbieden. Niet te verwarren met ‘verbinden’. Dat is namelijk jeukwoord nummer vier.
PS’jes
- Elke gelijkenis met bestaande gebeurtenissen en/of personen berust op louter toeval.
- Wie zichzelf trots een Powervrouw noemt en naar nazorg snakt: het is maar satire hè?
