De blog hieronder is door mijn klant afgekeurd. Hij was een beetje té en niet zo aardig voor de mannelijke helft van de bevolking, vonden zij. Aangezien ik alles met een goedmoedige grijns schrijf en zelfspot ook nooit schuw, vond ik het zelf wel meevallen. Ik ben alleen een vals vilein secreet als ik boos ben (zo heb ik onlangs vernomen). Dus lees het ook met een grijns. En als het je echt teveel raakt, dan mag je een gekwetste of hysterische reactie hieronder achterlaten. Dan heb ik het verdiend.
De Oestrogeenvader
Af en toe werk ik als vrijwilliger in het filmhuis en daar staat hij aan het loket: de te kekke vader met vier koters in aflopende grootte. De jongste in een draagzak, de oudste met acné en twee daar tussenin. Het type gescheiden vader in zijn goedmaakweekend. Met elk papaweekend een compensatie-uitje, McDonalds en een tenenkrommend grenzeloos begrip. En niet te vergeten: het ‘kijk mij eens een leuke vader zijn’ toontje.
Je kent het toontje vast wel van newborn moeders. Naast de zoogcompressen en de coupon voor een gratis knipbeurt voor een praktische coupe zit er volgens mij ook een stemvervormer in de Blije Doos. Daarvan gaan de moeders hoog en met lange uithalen praten. Bovendien worden alle woorden verkleind tot infantiele grootte en praat mams over zichzelf in de derde persoon. Alsof ze een soort dissociatieve stoornis heeft.
Wandelend kraamverband
Met de moeders heb ik leren leven, hoewel ik schoolpleinen en borstvoedingspraatgroepen altijd angstvallig heb gemeden. Maar nu gebeurt het onherroepelijke: de mannelijke versie van het wandelende kraamverband staat voor me. De oestrogeenvader. Als een volleerd sopraan kirt hij dat papa even kaartjes doet kopen. En dat het mevrouwtje (ik dus) die dan gaat scheuren.
Puberzoon draait met zijn ogen, want die weet allang dat kaartjes tegenwoordig gescand worden. Hij zwijgt, uit angst zijn recht op een McFlurry te verspelen. Zijn jongere broertje pulkt de snotkorsten onder zijn neus vandaan en geeft me dan een handje kleverig muntgeld. Volgens papa zijn dat ‘centjes’. Baby in de draagzak perst intussen haar afgewerkte biologische potjesvoeding de luier in.
Jaag en snij mijn vlees!
Ik moet ervan zuchten en vraag me af waar de testosteronbommen van weleer zijn. De mannen die boomhutten in elkaar knutselen. De vaders die op zondag het vlees snijden. Zij lijken vervangen te zijn door metrovaders die tutten over tepelkloven, naweeën en die ‘wij zijn zwanger’ T-shirts dragen.
Dus papa’s van Nederland: doe mij een plezier en klop jezelf weer eens brullend op je (niet onthaarde) borst. Hang je sopraan in de wilgen en bas, brom en grom erop los. Ga met je pijl en boog op jacht en laat me je bewonderen als je met je buit terugkeert. En haal het niet in je hoofd om met een Happy Meal thuis te komen.
